Vinicius Libardoni

Architekt, wizjoner, artysta-eksperymentator w zakresie stosowania oraz przetwarzania różnych kombinacji narzędzi, technik oraz materiałów. 

• Autor wystawy "Memento" prezentowanej w czasie 13. Weekendu Architektury w Gdyni w Galerii Traffic Design, we współpracy z Berlin Pilecki Institut, Stow. Traffic Design oraz Muzeum Architektury we Wrocławiu
• 1.09 - 23.09.2023
• Kuratorami wystawy są Kuba Żary, Małgorzata Jędrzejczyk oraz Natalia Wielebska

 Vinicius Libardoni poświęcił się eksperymentom z narzędziami, materiałami i rozwiązaniami kompozycyjnymi charakterystycznymi dla architektury i przemysłu konstrukcyjnego, tworząc obrazy, obiekty, instalacje przestrzenne na pograniczu rytownictwa, architektury, rzeźby i sztuki publicznej. W swoich pracach ten architekt-artysta łączy estetykę pracy rzemieślniczej, wyraziste w dotyku materiały i same rozwiązania konstrukcyjne, aby stworzyć poetyckie obrazy, które, kryjąc w sobie zapomniane struktury, opuszczone i zagubione w czasie, prowadzą nas do refleksji nad obecną kondycją współczesnej architektury i dziedzictwa budowlanego.

Absolwent wydziału architektury Federalnego Uniwersytetu Santa Catarina w południowej Brazylii wybrał rytownictwo jako swoją formę ekspresji. Chcąc rozwinąć się w tej dziedzinie, w 2017 roku przeprowadził się do Polski, gdzie w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu uzyskał stopień magistra sztuk wizualnych, a następnie tytuł doktora w zakresie sztuki. W tym okresie rozwinął swój własny język wyrazu i wypracował nowoczesną technikę wycinania obrazów w betonie. Ustanawiając zupełnie nową dziedzinę działalności artystycznej, jego kreacje są mocnym wyrażeniem jego światopoglądu.

Opis wystawy (Kuba Żary):

Społeczny odbiór dziedzictwa polskiej powojennej architektury modernistycznej pozostaje kwestią złożoną. Z jednej strony ostatnie lata przyniosły – w dyskursie w coraz większym stopniu przenikającym do głównego nurtu – jego uznanie, uhonorowanie, dowartościowanie. Z perspektywy praktycznej ten sam okres zebrał jednak (i wciąż zbiera) niszczycielskie żniwo. Modernistyczne dzieła, które powstały w latach 60. i 70. XX wieku, na przestrzeni ostatnich dekad kolejno znikały z ulic naszych miast lub przechodziły metamorfozy, po których trudno w nich rozpoznać dawne, pełne lekkości i precyzji, projekty. W niektórych przypadkach towarzyszyły temu głośne protesty, w innych odbywało się to w całkowitej ciszy.

„Memento” jest sposobem na upamiętnienie – a może niekiedy „odpomnienie”? – nieistniejących już lub zupełnie do samych siebie niepodobnych ikon. W cyklu monochromatycznych grafik brazylijsko-włoski artysta i architekt Vinicius Libardoni portretuje powojenne gmachy z różnych miast Polski, w poetycki sposób oddając przy tym paradoks ich losu. Brutalistyczny katowicki dworzec, pawilon meblowy „Emilia” czy Supersam na dystopijnych obrazach zostają wyrwane z miejskiego kontekstu. Pejzaże te czytać można jako studium ich rozkładu: samotne i opuszczone ledwo stoją, kruszą się, osypują w otaczające je zewsząd gruzowisko. Może być jednak i tak, że oniryczne wizje obrazują nie destrukcję, a konstrukcję: budowę wspomnienia, pamięci o zachwycających finezyjną formą budynkach.

Prace zacierają granice nie tylko między rzeczywistością a senną marą, wspomnieniem a wyobrażeniem, ale też pomiędzy sztuką i architekturą. Libardoni o dziedzictwie architektonicznym opowiada, wykorzystując właściwy dla tej dziedziny język i strategie formalne. Jego misterne, pełne kunsztu rysunki odbite zostają na surowych żelbetonowych płytach. Masywne, brutalne w swej formie obiekty na wielu poziomach – od tych metaforycznych po te całkiem namacalne – stają się pomnikami dla klasyki polskiego modernizmu.

fot wystawy Artur Wosz (wystawa Memento - edycja w Warszawie, Pawilon "Zodiak")